Biografie

Deense filosoof Søren Kierkegaard: ‘Het leven wordt achterwaarts begrepen, maar moet voorwaarts worden geleefd.’


Klaas Slegt groeide op in Rotterdam. Niets bijzonders, hoewel één ding hem verbaasde. Waarom droeg zijn moeder toch een gouden Davidsterretje? Ze was immers niet Joods. Maar er waren al eerder vreemde voorvallen geweest, zoals een collega van zijn vader, die hij als vierjarige tegen zijn ouders hoorde zeggen dat ze het knulletje waarschijnlijk niet konden houden. Dat was in 1948, drie jaar na de bevrijding. Een tijd waarin vaak Joodse kinderen die naar onderduikadressen waren gebracht werden opgeëist door teruggekeerde familie uit de onderduik en de kampen. 

Dan was er die beangstigende ontmoeting met een vreemde vrouw terwijl hij als puber op de tram stond te wachten. Nadat ze hem een tijdje had gadegeslagen zei ze: ‘Ik weet wie jij bent. Maar jij bent niet wie je denkt dat je bent.’

En dan was er nog de bizarre ontmoeting met zijn (voor hem onbekende pleeg-) grootouders. Zijn 'grootvader' noemde hem bij die gelegenheid die jongen, terwijl  'oma' zei dat ze wel wist wat er in de oorlog was gebeurd.

Klaas werd soms vanwege zijn uiterlijk gevraagd of hij Joods was. Maar ook door de vele andere ‘puzzelstukjes’ op zijn levenspad vroeg hij zich steeds vaker af of zijn ouders echt zijn ouders waren. Zijn moeder, achteraf zijn pleegmoeder, stierf totaal onverwacht eind 1994. Extra pijnlijk omdat ze langzaam bezig was dingen naar hem los te laten.

Zijn ongelukkige jeugd was ooit de trigger geweest om bewust te kiezen voor het onderwijs. Idealistisch als hij was werd hij op 26-jarige leeftijd benoemd tot directeur van een basisschool in het Ouden Noorden van Rotterdam. Korte tijd na zijn aantreden werd dit een van de eerste z.g. ‘zwarte’ scholen. Eerste generatie kinderen van Turkse en Marokkaanse komaf. Tot zijn frustratie zag hij de weerstand die dit opriep bij een deel van de Nederlandse populatie dat zich steeds meer leek aan te sluiten bij de toenmalige Centrumpartij. Dit was zo in tegenspraak met zijn beginselen.

Sommige mensen krijgen als ze naar de middelbare school gaan, of als ze 18 jaar worden, te horen dat ze geadopteerd zijn. Josua Ossendrijver werd niets verteld, ondanks dat hij al lange tijd vermoedde  dat hij geen biologisch kind was van de ouders bij wie hij opgroeide. Op 66-jarige leeftijd kon hij de legpuzzel van zijn leven eindelijk compleet maken. De vele puzzelstukjes die hij vanaf zijn vroege jeugd op zijn pad vond, maakten hem in de jaren ’80 zeer onrustig, gespannen en leidden tot een ernstige depressie van meer dan tien jaar en suïcidaliteit. Maar in 2010 kwam hij eindelijk achter de waarheid: zijn ouders waren Simon Ossendrijver en Roos Sanders. Zijn biologische moeder, een goede vriendin van zijn pleegmoeder, had hem twee keer het leven geschonken: bij zijn geboorte en tien minuten daarna door hem aan haar vriendin af te staan. Het gezin zat met hun zoontje David ondergedoken op het Rotterdamse Pijnackerplein. Op 9 november 1943 vielen de Rotterdamse politie en de Duitsers binnen en smeten de onderduikers in een overvalwagen. Een van de Duitsers zag dat de vrouw weeën had. Daarop liet hij uitladen met de woorden ‘Wir kommen bald zurück!’ Daarom was er de noodzaak hem direct in een ander gezin onder te brengen. Bovendien levert een huilende baby toch al gevaar op bij onderduikers. Het gezin Ossendrijver is zo snel als mogelijk verder gevlucht en kwam in Molenschot (NB) terecht. Helaas zijn ze daar verraden en uiteindelijk in Auschwitz vermoord. De baby werd door de pleegouders onder hun eigen naam aangegeven als Klaas Slegt, dus geen officiële adoptie. Daardoor kon hij later niets achterhalen. Het verleden werd verdoezeld. Hij zal zijn pleegouders altijd dankbaar blijven voor zijn redding, maar waarom hebben ze hem zijn ware identiteit onthouden?'

Die vraag heeft ook te maken met het feit dat Josua Ossendrijver, zoals hij zich tegenwoordig laat noemen, jarenlang ernstig depressief is geweest. De onbekendheid van zijn achtergronden heeft daar een grote rol bij gespeeld. Gelukkig heeft Josua zijn nog maar zeer kleine biologische familie gevonden. Die heeft de deur wagenwijd voor hem opengezet. Het was voor hem thuiskomen. Onbekend, maar toch vertrouwd, iets dat hij voorheen nooit heeft gevoeld. Toen hij voor het eerst een foto van zijn moeder zag en later van het hele gezin kreeg de holocaust plotseling een gezicht.

Om zijn emoties te verwerken heeft hij (therapeutisch) alles op papier gezet. Vrienden van hem zagen er meer potentie in en spoorden hem aan er een boek van te maken. Daarop is hij gaan herschrijven. Zijn manuscript werd al na enkele weken door uitgeverij Verbum geaccepteerd. Het boek, Verdoezeld Verleden, is sinds 31 oktober 2014 in elke boekhandel verkrijgbaar.

Momenteel geeft hij namens Kamp Westerbork gastlessen op scholen van basisschool tot universiteit. Belangrijker dan zijn verhaal is daarbij het eindgesprek waarbij hij stelt dat de oorlog niet begon met gaskamers, maar met het uitsluiten van mensen omdat ze anders zijn. Hetzelfde principe dat op microniveau gebeurt bij het pesten op school.

De ontdekking van zijn identiteit heeft hem letterlijk en figuurlijk een ander mens gemaakt die hem met een duidelijk doel zijn levenspad laat vervolgen.


DSC_4540
DSC_4540

In 2014 maakte Paul Verspeek voor RTV Rijnmond een (award-bekroonde) reportage over en met Josua Ossendrijver. De reportage is onderdeel van de serie Rijnmond staat stil.
https://www.rijnmond.nl/nieuws/141351/Rijnmond-Staat-Stil-met-Josua-Ossendrijver

DSC_0506
DSC_0506

Te gast bij Omroep Max

https://www.npostart.nl/verdoezeld-verleden-josua-ossendrijver/27-01-2015/POMS_MAX_777151



 

 

 

 

 
 
 
Info