Profilering, stigmatisering, uitsluiting en vervolging zijn niet bij de Tweede Wereldoorlog gestopt
Met de ontdekking van zijn identiteit werd Josua Ossendrijver letterlijk en figuurlijk een ander mens. Hij ging voortaan niet langer met zijn geboortenaam door het leven als Klaas Slegt, maar als Josua Ossendrijver. De laatste restanten van zijn depressie en suïcidale gevoelens verdwenen en hij kreeg weer zin in het leven. Maar daarnaast kreeg het leven ook zin. Zijn houding naar mens en maatschappij veranderde niet, maar verdiepte wel bij de wetenschap wie hij was en wat zijn familie was aangedaan. Tegelijkertijd was het om zich heen kijkend, alsof de wereld weinig had geleerd van de geschiedenis.
‘Wie het kind heeft, heeft de toekomst’, wist hij als onderwijsman. Hij meldde zich aan bij het Steunpunt Gastsprekers WOII-heden van Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Sinds 2014 bezoekt hij o.a. scholen om gastlessen te geven met zijn oorlogsverhaal als uitgangspunt.
Qua opbouw zijn de lessen op alle scholen, van basisschool groep 8 tot universiteit, gelijk. Josua Ossendrijver neemt in het eerste deel van zijn les zijn toehoorders mee aan de hand van David († 8-4-1944, Auschwitz). Door Davids ogen worden de gebeurtenissen getoond van crisisjaren, bombardement op Rotterdam, anti-Joodse maatregelen, onderduik en transport naar Auschwitz. Dan pas blijkt dat het broertje dat tijdens een inval van de Duitsers op het onderduikadres werd geboren Josua Ossendrijver is. Het tweede deel van de les dat daarna volgt, acht Josua Ossendrijver veel belangrijker dan zijn levensverhaal.
Dat tweede deel begint met de stelling dat de oorlog niet begon met gaskamers, maar al vele jaren voor er zelfs maar een schot was gelost. De holocaust begon toen politieke leiders mensen begonnen te verdelen in wij en zij. In superieure en inferieure mensen. Dat mensen die niet voldeden aan het Arische ideaal werden getreiterd en uitgesloten. Josua Ossendrijver laat zien dat het nog steeds overal ter wereld gebeurt met mensen die op welke manier dan ook anders zijn. Zelfs vlakbij: bij hen in de straat en in de klas. Met dezelfde 'spelers'. De leider (pester), de meelopers, een klein groepje dat in verzet komt en een heel grote groep die de andere kant opkijkt. Daarna daagt hij ze uit: ‘Waar sta jij?’ En hij geeft ze die vraag mee voor de rest van hun leven.
Zonder uitzondering zijn in de loop der jaren de gastlessen van Josua Ossendrijver bij leerlingen en studenten heel positief ontvangen. Ademloos hangen ze een uur aan zijn lippen. Van reformatorische scholen tot islamitisch onderwijs. Van basisschool tot universiteit. Van ‘witte’ scholen in Wassenaar tot multiculturele scholen in de Rotterdamse binnenstad.
Er kwam ooit een verzoek van een verpleeghuis zijn les aan de bewoners te tonen. Boven verwachting hingen ook daar de toehoorders een uur lang aan zijn lippen. Ademloos, net als op de scholen. Sindsdien laat hij zijn gastles op verzoek ook zien aan kerkenraden, op bibliotheken, Rotary- en Lionsclubs, etc. En dat is goed, want zoals Josua Ossendrijver zegt: Het verhaal moet verteld blijven worden. En daarmee doelt hij niet primair op zijn persoonlijke levensverhaal.
Naast gastlessen wordt Josua Ossendrijver ook gevraagd voor lezingen en toespraken.